Büyücü/Cadı Alımları

İşte yine herkes toplanmış, konuşuyordu. Her zamanki gibi onsuz... O her zaman yalnızdı. İnsanlar ondan nefret ederdi, çünkü herkesi terslerdi.
17 yaşındaydı, hiç sevgilisi olmamıştı, hatta bir arkadaşı bile olmamıştı, en azından "gerçek" bir arkadaşı. Arkadaşlara ihtiyacı yoktu ki. O kendine yetiyordu. Zaten arkadaşı olması yorucu bir şeydi değil mi? Onu dinlemek, tavsiye vermek falan
filan. O bunları düşünürken yakında duran iki kızın kendine bakıp konuştuklarını gördü.
"Şu kız, Kaoru, onun yanında şu ana dek kimseyi görmedim."
"Evet ben de. Hatta sesini bile duymadım."
Onlara korkunç bir bakış attı.
"Ah bu tarafa bakıyor..."
"Hadi eteğini kaldırıp kaçalım! Hahahaha!"
"Hahahha!"
Bunu cidden yapacaklarmış gibi görünüyorlardı. Tabi Kaoru'nun attığı ikinci korkunç bakış onları engelledi.
"Ahmaklar..." diye mırıldandı.
"Eh, seninle dalga geçmelerini istemiyorsan azıcık daha onlar gibi olmalısın değil mi?"
Arkasını döndü. İşte oradaydı. Okulun en popüler çocuğu Tsuna. Ağzını açtı ve günlerdir merak ettiği soruyu sordu:
"Neden benim peşimde dolanıyorsun? Senden hoşlanmıyorum. Ölsen de kurtulsam..."
Galiba son sözler biraz fazla gelmişti, çünkü duyma mesafesinde olan herkes dönüp ona bakakalmıştı.
'Bu doğru, O okulun en popüler çocuğu. Ona bunu söylemem hataydı. Ah, Tanrım... Bugün tamamen kabus gibi olacak!'
"E-eh eğer rahatsız oluyorduysan bunu söyleyebilirdin. Aha-ha!" Elini başının arkasına koymuş kafasını kaldırarak gülüyordu.
"Hımph. Söylüyorum işte. Uzak dur benden."
Çantasını omzuna hoplattı ve Tsuna'nın şaşkın bakışlarına aldırmadan dolapların olduğu koridora doğru ilerledi, ama dolabına
gitmek yerine depoya gitti. Burası onun düşünme yeriydi.
Ders zili çaldığında oturduğu yerden kalktı ve dolabına gitti. Açtığında dolaptan toplu iğneler ve raptiyeler döküldü. Ve
bir not.
'Sen ölsen de hepimiz kurtulsak!' Tam kağıdı buruşturacakken omzunun üstünden bir ses:
"Ah! Üzgünüm, benim yüzümden..." İşte, yine oydu. Eli yine başının arkasında, üzülmüş gibiydi ama sırıtıyordu. İtiraf etmeliydi
ki bu ona ayrı bir hava katıyordu. İfadesiz bir suratla Tsuna'ya baktı. Tsuna da ona.
"Nasıl böyle ifadesiz bakıyorsun, anlamıyorum?" Aha yine gereksiz bir şey söylemişti işte. Onu görmezden gelip dolabından ihtiyacı olan şeyleri aldı, sınıfa yürümeye başladı.
"Beni iplemiyorsun galiba? Her neyse. Sanırım o notu yazan benim arkadaşım o yüzden..."
"Herkes senin arkadaşın değil mi zaten?" Tsuna birden şaşırdı, ama sonra kendini toplayıp gülümsedi.
"Şey, arkadaş değil de tanıdık desek daha doğru olur."
"Neyse umrumda değil zaten. Beni takip etme, uzak dur." Hiç takmadan:
"Neden insanlara böyle davranıyorsun? Yani, o notu yazan arkadaşım seninle aynı sınıfta ve bir kez bile sesini duymamış. Biraz sosyal olsan daha iyi olmaz mıydı?" dedi Tsuna.
"Bundan sanane ki? Sana beni rahat bırak demedim mi?" Sinirlenmişti. Tsuna'nın dönüp gideceğini sanıyordu ama gitmedi.
Onun yerine duymamış gibi yaparak Kaoru'ya:
"Eh öyleyse seni sınıfa götürmeliyim şimdi. Hadi eşyalarını al da gidelim. Yoksa azar işiteceğiz." Kaoru şaşırdı.
"Hö?" Tsuna ona bakarak güldü.
"Aha-ha hadi dedim, gidelim!" Bu Kaoru'ya bir şeyi fark ettirdi. Tsuna asla onun peşini bırakmayacaktı.
"Boşuna çaba harcıyorum değil mi? Gitmeyecekisn..."
"Aynen öyle! Hadi, gel! Gelsene." Kaoru pes etti ve ona doğru yürüdü. Tam sınıfa doğru yürümeye başlamışlardı ki Tsuna, Kaoru'yu çekiştirmeye başladı.
"Hayır, hayır. Bu taraftan! Seni bir yere götüreceğim!" Hayır olamaz, ne yapmaya çalışıyordu bu çocuk?
"Hey, hey, HEY!" Sürüklenmeye devam ederken Tsuna'ya baktı. Çok hoş görünüyordu. Aslında Kaoru, kendinsine itiraf
edemese de ondan hoşlanmıştı. Onun kahverengi gözleri ve simsiyah saçları çok çekici geilyordu ona. İlk defa Tsuna'ya düzgünce bakınca fark etmişti bunları. Tsuna kendisine döndüğünde, Kaoru kızararak başını çevirdi.
"Geldik!" dedi Tsuna. Yemyeşil ağaçların olduğu bir yerdi. Okulun arkasındaki koruluğun o kadar da derin olmayan kısmıydı burası.
Kaoru nedense utanmıştı. Tsuna'nın kendini götürdüğü yere oturdu. Sohbet etmeye başladılar.
Heyecanlıydı. İlk defa böyle bir şey yaşıyordu. İlk defa birisiye normalce sohbet ediyordu. Bu yüzdendi... Değil mi?
Ya da belki kendini bu şekile avutuyordu. İlk defa aşık olduğunu anlamıyordu veya anlamak istemiyordu. Aslında son birkaç gün çok eğlenceliydi. Bu çocuk peşinde dolaştığı için miydi? Bunları düşünürken aynı zamanda Tsuna'nın sorduğu sorulara kaçamak cevaplar veriyordu.
"En sevdiğin renk ne?"
"Turuncu."
"Hangi mesleği istiyorsun?"
"Manga-ka."
"Hğeee! Resimlerini görebilir miyim?"
"Hayır."
"Ama neden?"
"İstemiyorum."
Eğleniyordu, evet. Hem de çok. Hatta bir ara soğukluğu bırakıp gülmeye başladı.
"Ahaha! Bu gerçekten oldu mu?" Tsuna afallamıştı. 'Sanki bir ineğin kanguru doğurduğuna şahit oluyormuş gibi bakıyor.'
Diye kendi kendine salakça bir yorum yaptı Kaoru.
"Ne? Ne oldu?" Tsuna kendine geldi. Yüzüne her zamanki sırıtışını yerleştirdi ve yine güldü.
"Aha-haha! İlk defa güldüğünü görüyorum. Gülünce çok güzel oluyorsun." Kaoru bayılmak üzereydi. Tsuna ona güzel demişti!
Ama, dur! O ne zamandan beri böyle bir şeyi takıyordu ki? Kıpkırmızı yüzünü tekrar yere çevirerek.
"Kes sesini! Hiç de güzel değilim." dedi bağırarak.
"Hayır öylesin." Tsuna ise doğal davranıyordu. Ah, doğru. O bunu her kıza kolaylıkla söylüyordu, değil mi?Nedense
bu düşünce Kaoru'yu sinirlendirmişti.
"Her kız için söylediğin bir şeyi bana söylemeni istemiyorum!"
"He?" Tsuna ona bakakaldı. Bir süre ona mal gibi baktıktan sonra bir canlılık belirtisi gösterip Kaoru'nun 'Öldü mü bu?'
düşüncelerini cevapladı.
"Ah yoksa... Kaoru? Ciddi misin?" Ne demek istiyordu? Ne konuda ciddi miydi?
"İnanamıyorum. Evet öyle! Kaoru... Eğer emin değilsen... Hımm. Hayır sormalıyım..." Neyi? Neyi soracaktı?
"Sen ne-?"
"Kız arkadaşım olur musun Kaoru?" Hö? Bu da neydi böyle? Ciddi miydi bu? Yok yok. Kesin şakaydı.
"Ne yapmaya çalışıyorsun? Benimle dalga geçmeye mi? En baştan sana güevenmemeliydim! Aynı diğerleri gibisin!"
"Hayır! Kaoru... Ciddiyim. Lütfen, kız arkadaşım ol!" Kaoru'nun zaten kırmızı olan yüzü -sanki mümkünmüş gibi- daha da
kızardı. O cidden ciddiydi yani! Yüz ifadesi tamamen ciddiydi ama yine de sırıtıyordu. Birkaç saniye - yaklaşık yarım dakika-öyle kaldılar. Sonunda Kaoru:
"Ben... Şey... Bilmiyorum. Yani şey yeni tanıştık ve bir erkek arkadaş istediğimi sanmıyorum..." 'Bir arkadaş istediğimi sanmıyorum.' diye ekledi içinden.
"Eh öyleyse bir umut var! Vazgeçmeyeceğim! Hadi arkadaş olalım öyleyse. Ama unutma, daha sonra tekara teklif edeceğim. Haha!"
Kaoru şaşkınlıkla Tsuna'ya baktı. 'Vazgeçmeyeceğim!' sesi hala kafasında yankılanıyordu. Utangaç bir şekilde gülümsedi.
"Peki... Ben... Düşüneceğim." Tsuna bir zafer hareket yaptı ve güldü. Kaoru da ona bakıp güldü. O sırada zil çaldı.
Öğlen olmuştu.
"Vay! O kadar oldu mu ya?" Tsuna ayağa kalkıp elini Kaoru'ya uzattı. Kaoru uzanıp onu tuttu ve o da ayağa kalktı.
Kafeteryaya giderken konuşuyorlardı. Yemek alıp çatıya çıktılar. Tsuna'nın arkadaşları oradaydı. Bayağı kalabalıktılar.
"Heey! Yanınıza geliyoruz! Hey, bu Kaoru. O da bizimle yiyecek."
"Selam Kaoru, ben Eiji."
"Memnun oldum."
"Ben Haru!"
"Ben Kyoko memnun oldum!" İnanamıyordu. Birkaç saat önce yanında bir tek insan bile istemezken şimdi çevresinde bir sürü vardı. Tsuna ona bakıp gülümsedi.
"Biraz sosyal olmak iyiymiş, değil mi? Alış bunlara. Artık hep bizimlesin." Kaoru yeni arkadaşlarının gülümseyen ve yemek yiyen suratlarına baktı.
"Sanırım öyle..."