Rapunzél Accessorize
Sihir Bakanı
Gerçek Adı : Pırıl.
Kayıt tarihi : 16/01/11
Mesaj Sayısı : 24
Mücadele Tarafı : Topuklu Ayakkabılar
 | Konu: Sihir Basını Alımları  Ptsi 17 Ocak 2011, 07:31 | |
|
Karakterin;
Adı-Soyadı:
Yaşı:
Rp Deneyimi:
Günlük Aktiflik Süresi:
Basın isteme nedeni:
İstediği Görev (Yazar, Editör, Baş Editör, Köşe yazarı, Grafiker vb.):
Yayınlanmak İstenilen Dergi/Gazete vb. İsmi:
Örnek Gazete Haberi:
Örnek rp:
| |
|
Reine Gregeroit
Gerçek Adı : Ezgi
Yaş : 31
Kayıt tarihi : 01/11/10
Mesaj Sayısı : 83
Mücadele Tarafı : Çıkarları^^
| | Konu: Geri: Sihir Basını Alımları Ptsi 17 Ocak 2011, 18:17 | |
| Adı soyadı: Reine Gregeroit Yaşı: 25 Rp deneyimi: 3-4 sene ? Günlük aktiflik süresi: 3-4 saat Basın isteme nedeni: Beyin yıkama, kitle imha .d.d İstediği Görev: Sihir Basın Yayın Genel Başkanı Örnek haber: - Spoiler:
Örnek Rp: - Spoiler:
Bir hikâye
anlatacağım size. Açın gözlerinizi kocaman. Sanmayın hurafedir,
uydurmadır! Kahramanları hala yarasını, bir savaş esirinin memleket
kokusu gibi yüreğinde taşır…
Henüz sisli düşmanlıkların
olmadığı, insan yüreklerinin bebek ruhları kadar temiz, iyiliklerin
umman kadar olduğu zamanın birinde üzerinde hiç güneş batmayan bir ülke
varmış. Ülkenin en uç köşesinde bir oğlan yaşarmış. Sanmayın övüp insan
dışı özelliklerinin anlatacağım. Sanmayın ki cennet rüzgârları kadar
serin diyeceğim nefesine. Hiç sanmayın diyeceğimi gözleri Zühre’yi
kıskandırırdı diye. . Ve hatta demeyeceğim kokusunun bahar kadar ferah,
teninin güneş gibi parlak, boyunun servi gibi uzun olduğunu. Çünkü
sadece biriydi o da kimilerine göre, içindeki kanla dolu boşluğu
bilmeyenlere göre…
Yıldızların güneşi kıskandıracak güzellikte
aydınlattığı dünyaya geldi oğlan. Sıcak bir malikânenin taş
duvarlarında patlıyordu o gece annesinin ağrılı çığlıkları. Bir müddet
sonra babanın korkulu kalp atışları minik oğlunun hıçkırıklarıyla
karıştı. Tüm vücudu terden sırılsıklam olan baba, bir an olsun derin
nefes alabilmek için pencereden uzattı uzun, çenesi çukurlu, tıraşlı
yüzünü. Tam o sırada bir yıldız kaydı başının üstünden, arkasında buz
mavisi basamaklı bir iz bırakarak. Çok değil biraz yol aldıktan sonra
diğer yıldızların parlattığı cilalı geçitten geçerek, kan izlerini
peşinden sürükleyen başka bir yıldızla çarpıştı. Her insan yeni
parlayacak bir yıldızdı. Ve iki insanın kesişen yolları büyük bir
patlamayla, tam oraya, yeryüzüne koca bir delik açtı. Diğerinin kan
izlerine devirdi gözlerini baba, komşu ülkeye giden bir yol çizdi
çevirdiği açı. Elbette ki diğer o da bir yaşamı simgeliyordu. Fakat bu
yeni yeşermiş hayat değil, doğan bir sarmaşığa toprak olmuş hayata
aitti. Bir annenin bebeğinin kokusunu alamadan kendini feda etmiş
olması, içinde tuttuğu ve daha yıllar boyu alacağı milyonlarca nefesin
hikâyesini anlatıyordu sürüklediği izleri. Adına yakışır güzellikte bir
kız dünyaya geldi komşu ülkede. Annesinin kanları içinde bembeyaz
pamuktan bebeğini gören babası “Rosalinda” dedi ona. Teodor’un içini
savaş yerine çevirip, her hücresini, beynini, kalbini, benliğini kan
revan içinde bırakacak olan yasak aşkı Rosalinda… Kimse bilmiyordu
çarpışan yüreklerin kıvılcımları elbet bir yerlerde bir şeyler
yakacağını ve kim bilebilirdi ki ruhlara kazınmış yazgıları hiçbir
kuvvetin silemeyeceğini.
Gel zaman git zaman, o eski günlerin
temizliği kalmadı insanlarda. Rosalinda annesinin toprağında bir
sarmaşık gibi dimdik büyüdü. Teninin saflığının hiçbir zaman
değişmemesiyle birlikte uzun siyah saçları çöktü peykan bakışlarının
üzerine. Masmavi gözlerini yaşlı zaman demetleri hiç puslandıramadı.
İçindeki okyanusları Teodor’la karşılaşacağı gün için biriktirdi. Uzun
ince bedenini her gün sınırına sürüklemekten bıkmadı usanmadı. Teodor
ise ülkesi ile komşu ülke arasında olan karışıklıkları bastırmada
kullanılan bir asker, daha doğrusu bir piyon oldu. Her gece ayakta
durmaktan nasır tutmuş ayaklarını ülke sınırına itiyor, Rosalinda’nın
kokusunu duymadan yatağında rahat uyuyamıyordu.
O gece de
Rosalinda, yine tüm gecelerde olduğu gibi sınıra gitmek için yatağından
kalkacaktı. Ancak bu sefer onu uyandıran aşkın sessiz fısıltıları değil
alev saçan bombaların sağır edici gürültüleri oldu. Aslanın nefesini
ensesinde hissetmiş bir ceylan gibi fırladı yerinden. Hemen üzerine bir
şeyler iliştirmek için yatağından kalktı. Pembe, terli ayakları her
adımında cilalı tahta yerlerde minik izler bırakıyordu. Dışarı
çıktığında korneasını yakacak parlaklıkta ışıldıyordu her yer.
Yanıyordu! Çığlıklar, feryatlar, başları elleri arasında dövünen pek
çok insan… Etraftaki is kokusu entarilere sülük gibi yapışıyordu, geri
kalan kısmı ise buhara karışıp yükselerek büyük zifiri bulutlarla
bütünleşiyordu. Her yerden öbek öbek dumanlar yükseliyordu ve Rosalinda
kafasını komşu ülkeye doğru çevirdiğinde Bunlardan pek çoğunu orada da
gördü. Dudaklarında sadece birkaç harf koparak yerin kızgın ateşli
zeminine düşerek dağıldı, parçalandı. ”Teodor!” Önündeki ona
doğru koşan kadını omuzlarından tutarak başka bir yöne doğru ittirdiği
gibi koşmaya başladı. Ayağındaki ev terlikleri çok geçmeden
parçalanmıştı. Yerdeki sıcak zift kor ve cam kırığı parçalarından
oluşan karışım artık Rosalinda’nin ayak tabanıyla bütünleşmiş
vaziyetteydi. Sınıra vardığında normalde var olan tel örgülerin
arkasına bir sıra daha döşendiğini gördü. Artık geçmek daha imkansızdı.
Rosalinda en sonunda gözyaşlarıyla telin altındaki toprağı
tırnaklarıyla kazmaya başladı. Yıllardır içinde biriktirdiği yaşları
şimdi bir çağlayan olmuştu. Her parmaklarına çarpan kayada canı biraz
daha fazla yanıyor elleri kanamaktan gelincik çiçeklerine dönüyordu.
Bekleyemiyordu altından geçeceği kadar büyük bir delik açmak için
kaybedilecek olan zamanı. Bu yüzden biraz kazdıktan sonra oluşan hafif
çukurdan kendini itmeye başladı. Siyah üzerine küçük kırmızı çiçekli
kumaştan yapılmış entarisi param parça olmuş, vücudu çizikler
içindeydi. Sınırı aşıp ormanı geçtiğinde gördükleri karşısında donup
kalmıştı. Her yerde bir şeyler yanıyor, insanlar bir yerlere
kaçışıyorlardı. Hiç düşünmeden atladı kalabalığın arasına şu anda
düşündüğü tek şey Teodor’u bulmaktı. O da insanların hiçbir yarar
getirmeyen hareketlerini tekrarlamaya başladı. Bir sağa bir sola
koşuyordu. Bu böyle uzun bir süre devam ettikten sonra kolundan biri
onu sertçe tutup atının arkasına kaldırdı. Savaş esiri olarak
alındığını düşünerek içindeki engin okyanusları kusmaya başladı. Çok
değil at üstünde biraz seyrettikten sonra demir zırhlı süvari
Rosalinda’yla birlikte indi. Büyük tahta kapıları iki eliyle ittirerek
içeri girdiler. Süvari kapıları kapattı ve demir başlığını çıkardı.
Yüzü yara bere içinde kalmış Teodor var gücüyle koşmaya başladı içeri
doğru bir eliyle Rosalinda’yı sürükleyerek. Salona girdiler. Teodor
sinirden kıpkırmızı olmuş yüzündeki, kaşlarını çatarak bağırmaya
başladı:
— Burada ne işin var?
— Sen gelmeyince…
— Sana ne olursa olsun o sınırı geçmemen gerektiğini söylememiş miydim ben!
— Ama seni merak ettim.
— Şu üstünün başının haline bak. Çizik içinde kalmışsın.
Teodor,
Rosalinda’nın çiziklerini sildi eliyle. Ona ilk defa dokunduğu bu gün,
kaderlerinin kesiştiği gün gibi kanlı olmuştu. Sustular…
Ahir
zamanların bilinmezliğinde alındı, kalbe akıtılmış derin okyanusun ta
dibinden tutup çekilmiş berceste bir sevdanın ilk soluğu. Teodor’un
kordan bedeni, Rosalinda’ nın her saçlarını savuruşunda körükleniyor,
külleri etrafa dağılıyor, çıkan kıvılcımlardan ikisinin de yürekleri
alevleniyordu. Kopmuş savrulmuş telleri koyuyordu üstüne, her telde
biraz daha Rosalinda kokuyor, her nefesinde onu içine çekiyor,
yutkunamıyordu. Sersemlemiş böceklere, hatta görmeyen sineklere ev
sahibi olan salon avizesinin sarı ışığı, üstlerine çarparak kırılıyor,
dağılıyordu evin her bir köşesine. Onlar duruyordu peki ya ruhlarını
içine hapsetmiş dürtüleri… Onlar sıcak valslarını yapıyorlardı, verniği
kalkmış, gıcırdayan parkeler üzerinde. Birbiri ardına gelen tüm
adımlar, kahkahalarla çıkan seslerin, tutuklu bir hayaletin çığlıkları
gibi kulaklarda yankılanmasıyla son buluyordu. Teodor ve Rosalinda ise
içlerinde olan kavgaları dışa vurmamak için görünmez bir çaba içine
girmişler, etraflarını saran ışığın altında öylece birbirlerine
bakmakla yetiniyorlardı. Ruhlarının iç gıcıklayıcı hallerini
birbirlerine söylemekten bile acizdiler işte. Ama ufuk çizgisinde
unutulmuş, kimsesiz duygularına yenik düştüler. Teodor kendini ağırdan
satan ve birkaç dakikadır almayı bile unuttuğu nefesini topladı
ciğerlerine. Ruhlarının içinde asılı kaldığı gölgelerine, basmaktan
bile korktukları andaydılar işte. Hiç düşünmedi. Düşünürse yapamazdı.
Rosalinda’yı var gücüyle kendine çekti.
“Aklımın
ucundan bile geçmeyecek sertlikte çekti beni kendine. Güneş demetleri
kadar beyaz ve masum yüzüne daha yakındım artık. Sevgiye kısır evin
tahtaları, ısmarlama aşklarımdan sıyrılarak, tutkuyla yanıp Grejuva
ateşine dönüştüler. Onun her dokunuşunda bağırıştı tüm hücrelerim,
dalga dalga ürpertiler yayıldı vücudumun en ücra köşelerine kadar.
Elini indirdi sırtımdan ve cam kesiği gibi derin bir yarık açtı. Tüm
kötü anılarım, korkularım dağıldı yarıktan evin dört bir yanına. Kötü
kokulu siyah isi andırırcasına sindi duvarlara. Tıpkı anne kucağı gibi
sevgi bulutları taşıyordu içinde. Yağmurlarıyla sırılsıklam etmek için
ne hevesli... Gözleri cehennem gibiydi. Bu haliyle kendine zarar
vermesinden korkuyordum. Ben mi? Ben doğuştan cehennemliktim zaten. Ha
şimdi düşmüşüm ateşe, ha ölünce... İttirdi sırtımı yasladı kapıya. O
sert odunsu şey, ilk defa bu kadar yumuşak ve ilk defa bu kadar fazla
canlı idi. İpeksi dokunuşları kanıma karışan alkol gibi bedenimi esir
alıyordu. Ona olan aşkım ve
esaretim, beni hiçbir zaman bir sonuca
varamadığım düşüncelerin puslu zindanlarına hapsediyordu. Sonra
kucağına aldı beni. O kadar dikkat ediyordu ki canımı yakmamaya,
koşarak gittiği yolda karıncaları ezmemeye çalışmak gibi bir şeydi
yapmaya çalıştığı. Kollarında kuş gibiydim. Uçuyordum, rahattım ve
inmek istemiyordum. Vücudum alevler içinde yanmaya bırakılmış bir
günahkâr gibiydi. Şikâyetçi değildim. Hatta cennet tarlalarında
ciğerlerine anne kokusu çekmek gibiydi onun ateşinde yanmak. Yukarı
çıktığımızda usulca bıraktı beni yatağa.”
“
Birden kendime çektim onu. Neden ya da daha önemlisi nasıl yaptım bunu
bilmiyordum. Tek bildiğim ve düşündüğüm bedenim bir yağmur damlası gibi
toprak tarafından emilmeden, ruhum alıp başını terk-i diyar etmeden,
karşımda duran, her baktığımda beni tanrıya inandıran bu kadına sıkıca
sarılabilmekti. Lakin ne mümkündü kokusu kanıma karıştığında ölmemek.
Son duam olan kadın… Ne mümkündü ki ona sadece sarılmakla yetinebilmek.
Yukarı katta bir oda olmalıydı. Onu bana katacak, bizi öldürecek bir
oda. Düşündüğüm gibi de buldum orayı. Fazla güneşliydi. Işık
demetlerinden bile kıskanmak onu… Esaret böyle bir şeydi…”
Perdeleri
kapattı prens. Küçük prenses korkardı karanlıktan. Utanırdı
söyleyemezdi. Utandı, söyleyemedi... Prens, aldı prensesini kollarına.
Işığına sarıldı prenses. Onun vücudundaki alevle buldu o gece yolunu.
Rosalinda,
Gelecek’inin kalbinde çarpan huzurun ritmini dinleyerek uyudu.
Teodor’un ateşten gözleri, gündüze neşe verip, gecenin çiğlerini
kuruttu sabah. Aynı Rosalinda’nın ağlayan yüreğindeki yaşlarda olduğu
gibi... En huzurlu uykularıydı ikisininde, ta ki tahta kapı büyük bir
gürültüyle açılana kadar. Üç eli silahlı piyade geldi. Ülke çoktan
düşmüştü düşman piyadeleri oldukları üstülerinden belliydi. Hepsi
birden silahlarını ikisinin üzerine doğrulttular ve nişan aldılar.
Teodor son bir öpücük kondurdu Rosalinda’nın yanağına sonra tek eliyle
onun gözlerini kapadı. Üç el silah sesi yankılandı malikâneden.
Sormadan sorgulanmadan kıyıldı canlarına. Evet onlar huzurun kucağında
öldüler ve daimi kaldı sevgileri ama hiçbir zaman dinmeyecek,
kulaklarda yankılanan masumiyetin can çekişme sesleri…
Ve şimdi
siz beni dinleyenler soracaksınız ki savaş ne oldu, bitti mi? Savaş
bitti. Bu iki aşığın anma mezarı onların kaderini kesiştiren iki
yıldızın açtığı çukura dikildi. Kalplerdeki burkulmayla birlikte
kulaklarda şu nağmeler inledi:
yo bebo y bebo y bebo para olvidarte
yo duermo y duermo y duermo para no pensar
maldito mundo
vivir para pagar por el pecado de amarte
maldita tu
sueltame
te digo que vida no tengo y es por tu culpa
las noches igual que los días
de soledad
oh dio mio
ayúdame para matar este amor
que está en mi corazón
bendito dio sálvame
solo caminando en el camino de este mundo
y no tengo más fuerza para luchar
pensaba que amarte fue el remedio del dolor
pero el dolor se hizo grande más y más
te dejo para siempre vida mia no te olvides
que soy hombre que existe para ti
y el cante de mi vida te regalo para siempre
hasta que llegue el día del morir
Eğer ki dansçı olmam sıkıntı yaratıcaksa, dansçı rütbemi alıp bunu verebilirsiniz. | |
|
Rapunzél Accessorize
Sihir Bakanı
Gerçek Adı : Pırıl.
Kayıt tarihi : 16/01/11
Mesaj Sayısı : 24
Mücadele Tarafı : Topuklu Ayakkabılar
| | Konu: Geri: Sihir Basını Alımları Ptsi 17 Ocak 2011, 23:19 | |
| Öyle bir rütbe mevcut değildir. Lütfen bir dergi/gazete ismi belirleyiniz. | |
|
