Küçük bir mutluluk ve biraz da umut.

Desdemona Kælgrad & James Lyer Vigoureux.

‘‘ İşine odaklan. Önüne gelenle iş pişirmek için değil, sadece biraz işine odaklanmayı dene Jake. Biri beni sorduğunda da çağır. Ama önemliyse. Nerede olduğumu biliyorsun. ’’

‘‘ Hey Desdemona, bir misafiriniz var. ’’

‘‘ 5 dakika içinde geliyorum Jake. Gidebilirsin. ’’

‘‘ James. ’’

‘‘ Üzgünüm, gerçekten. Seni çok özlemişim. Nasılsın? ’’

Zamanın tüm güzel anlarını dört duvar arasında geçirmeye başladığından beri bazen mesleğine sitem ediyordu. Bir zamanlar en güzel dakikalarını geçirdiği mesleğinden şimdi sıkılması doğrumuydu bilmiyordu ama masa başında oturmaktan sıkıldığı kesindi. Bazı dostlarını, arkadaşlarını görmeye bile fırsat bulamıyordu. Zamanında dostlarının yanına gitmek için bir sürü dosyayı önce halletmesi gerekmiyordu. Sıkılmıştı, elindeki kalın dosyaları masanın üstüne fırlattı ve ayağa kalktı. Bugün görmek istediği birkaç dostunu ziyaret edecek özlem giderecekti. Asasını çıkardı dosyaları güzelce topladı ve dolaba yerleştirdi. Özenli olmayı her zaman sevmişti. Yürüdü ve üzerine siyah pelerinini aldı, tam kapıdan çıkacaktı ki kravatın boğazını sıktığını hissetti ve onu da çıkardı. Bir büyü ile onu da karşı köşeye güzelce yerleştirdikten sonra çıktı odasından. Koridorda yürürken bile ferahladığını hatta kendini daha iyi hissettiğini biliyordu. Ayakları daha hızlı hareket ediyordu eklem yerleri harekete geçmişti, sandalyesinde otururken çöken omuzları şimdi dikleşmişti. James paslanıyor musun sorusunu her kendine sorduğunda cevap alması aynada geçleşmeye başladığından beri sahalara geri dönmek istiyordu. Eskilerden bir dostuna gitmeyi planlıyordu ama kime gideceğini kestiremiyordu.

Çok dostu vardı bazıları ile sanki asırlardır görüşmüyordu ama en özlediklerinden biri aklına gelmişti bile hafif bir tebessüm ile ona sürpriz yapmanın güzel olacağını düşündü. Hızlı hareketlerle bakanlıktan çıktı, dışarıya çıktığında aldığı ilk nefes hayatta olduğunu hissettirmeye yetmişti. Hızlı ilerleyen adınlar son bulduğunda yürüyüşün yerini asa almıştı. Sevmediği bir yerdi indiği sokak belki kötülükleri ile adlandırılan bu yola ne zaman gelse eski günlerini hatırlıyordu. Ama bu yola geldiğinde aklına gelen ilk şey Nemesis bardı. Süper bir dost’a sahip sayıyordu James kendini ve uzun zamandır görmediği dostuna bir merhaba demek ve onun eşsiz içkilerinden bir kadeh içmek için ilerlerken birçok bakışın kendine döndüğünü görebiliyordu. Tanınmak iyi bir şeydi ego bakımından herkesin istediği bir şeydi ama böyle bir sokakta tanınmak hiçbir büyücü tarafından istenmeyecek bir şöhretti. İlerleyen adımlar eşliğinde asasını da hazır tutuyordu, böyle bir sokakta başına neler gelebileceğini önceden kestiremezdi. Bara yaklaştığında yüzüne bir tebessüm yerleşti. Dostunun onu nasıl karşılayacağını merak ediyordu, içeriye girdiğinde her zamanki doluluğu gördüğünde şaşırmadı James. Yavaş adımlarla masaları geçerek bara ilerlerken etrafına da bakmayı ihmal etmiyordu yıllardan gelen bir alışkanlıktı.

Bara geldiğinde karşısındaki barmene “ Desdemona nerede acaba?” diye sordu adam önce James’i süzdü daha sonra ağır adımlarla arka tarafa doğru giderken James bakışlarını arkasında kalan kalabalığa çevirdi. Birçok insan yine içkilerini bitirmiş bazıları bardaktaki son içki damlacığını bile içmeye çalışıyordu. Arkasından gelen ses ile James oturduğu bar koltuğundan hemen ayağa kalktı. Değişmemişti aynı güzelliğe sahip dostu ağır adımlarla James’e yaklaştığında kollarını açmak istemişti ama bekledi. Kırılmıştı sanki ona hiç aramadığından dert yakınabilirdi ama dostuna kırılamazdı onu görmenin sevinci ile bekledi ama Desdemona sarıldığında yüzüne gülümseme yayıldı. James’te sarıldı dostuna özlemle, birbirlerini bıraktığında James dostunu şöyle bir süzdü. “Neden üzgünsün hayırsız dostum? Bu arada ben iyiyim, senin o mükemmel içkilerin eşliğinde eşi benzeri olmayan sohbetlerinden tatmaya gelmedim” gülümsemesi yüzüne yayılırken dostuna bakmaya devam ediyordu.

‘‘ Sen öbür tarafa dönebilirsin. Bu tarafa da mümkünse kimseyi alma. ’’

‘‘ Yine dalmışım, mazur gör beni James. Madem sohbet etmeye geldin o zaman uzun bir gece olacak. ’’

‘‘ Ne alırdın bakalım? Geceye ne ile başlıyoruz? Ve bu arada Freya nasıl, bana her şeyi anlatmalısın. ’’

Zaman insanlardan ne çok şey alıyor, bazen saçlarından anlıyorsunuz aldıklarını, bazense yüzlerdeki her santimine işlemiş küçük çizgilerden. Ama götürmeyeceği bir şey varsa yılların en sert rüzgârının o da dostluk ve arkadaşlıktı. Bu olgular bedeni sardığında hiçbir rüzgâr zarar vermiyordu insana yâda unutulmuyordu dost ile geçen bir iki dakika. Kader insanları belli bir yerlere sürükleyebilirdi ama dostlar ve arkadaşlar hep bir yerlerde sadece beklerler ve orada oldukları bilinirdi. James dostuna bakmaya doyamıyordu gözlerinde gördüğü hatıralarda kaybolurcasına eski günleri yâd ediyordu. Yüzüne baktığı kadını tanıyordu her zerreciğine kadar değişmeyen, eski günlerdeki aynı sıcakkanlı ve dostane yaklaşımı ile dostluğunu sunduğu güzel kalpli Desdemona idi karşısındaki.

Zaman ondan alacaklarını almış ama bıraktığı şeyler üzerine yoğunlaşmış ve onlardan her zaman için yeni dersler çıkarmış gibi gözüküyordu. Barındaki ince değişiklikleri sadece James fark edebilirdi ayrıca Desdemona da bazı değişiklikler göze çarpıyordu. James konuşurken dalmıştı, uzaklara ücra köşelere belki ama onun bu halini görmek James’i üzüyordu. Belki gecenin ilerleyen saatlerinde dostunun üzüntülerini paylaşmak isterdi ama şimdi onu görmenin sevincini yaşıyordu. “Bu harika geceye her zamanki güzel karışımın ile başlamak isterim ayrıca bu gece senin başını şişirebilirim baştan söyleyim” oturduğu sandalyede dostuna sırıttı. Ne kadar zaman geçmişti veya ne kadar zamandır bu güzel kadının yüzünü görmüyordu. İşlerinin yoğunluğu hakkında her zamanki yakınmalarını ona dile getirmeyecekti sadece biraz dertleşmeye hatta birazda eski günleri yâd etmeye gelmişti. Karısını sorduğunda James’in gözlerinin güldüğünü belki hissetmişti evlilikleri her zamanki güzelliği ile devam ediyordu. Hatta daha güzel anlar dakikalar hatta saatler geçiriyorlardı.

Dostunun bu duruma sevineceğinden emindi ve içkiler hazırlanırken James söze başladı “Freya ile mutluluğumuz devam ediyor bu arada zaten teyzeydin ama ikinci bir teyzeliğe hazır mısın?” James Desdemona’nın yüzündeki şaşkınlığı görmek istiyordu yıllardır görmediği dostuna her şeyi, her güzel anıyı, olayı baştan aşağıya anlatıp güzel sohbet etmek istiyordu. Sabırsızdı belki ama dostunun yanında olmanın vermiş olduğu rahatlıkla kendini şanslı hissediyordu.

» Mutluluk ve Huzurun Bahçesi