Hogwarts Görevli Alımları

Uykusuzluk bir virüs gibi hücrelerine sızıyor uyuyamadıkça çalışıyor çalışıyor ve çalışıyordu. Narin parmakları her adımı kusursuzca tekrarlarken bu çalışmaların verimsiz olmadığını gösteriyordu. Evindeki Beyaz kuyruksuz piyano her gece adeta canlanıyor Valaraine'ye sadık bir dost olup sabaha kadar değişik parçalar çalıyor bazen yeni besteler yaratıyordu. Büyük bir evi çok eşyası yoktu onun, çok parası da yoktu. Değerli sayılabilecek tek eşyası anneannesinin piyanosuydu. Hayattan tüm beklentisi çok ünlü bir müzisyen olmaktan ibaretti. Hayal kurardı hep; yıllar sonra hayranlarını bıktırmadan köhne bar köşelerinin ruhsuz piyanisti haline gelmeden zirvedeyken bırakacaktı. Daha sonra evlenip bir kız çocuğu dünyaya getirecekti. Kendisine benzeyen kızıl saçlı bembeyaz narin tene sahip gözlerinden yaşamın anlamını izleyebileceği bir kız. Uyuyamadığında onu, yatağının köşesine oturarak sabaha kadar izleyecekti. Şimdi hedeflerine daha yakındı. Başarının kokusu her yanını sarmış emekleriyle gurur duyuyordu. Carmen... Evet evet sahneye konduğunda ses getirecek bu opera Valaraine'yi de ünlü yapacaktı.

Uykusuz geçen birçok gecenin sabahında yaptığı gibi bu sabah da kocaman bir kupa kahveyle güne merhaba demişti. Kahverengi dolabının karşısına dikilip giyecek bir şeyler aramaya koyuldu. Siyah Kumaş pantolonunun üstüne koyu yeşil bir gömlek buldu. Dişlerini fırçaladı, dışarıda kar yağdığı için kalın bir mont alıp evden çıkmadan önce kocaman bir dosyayı -bunlar Carmen'in notalarıydı- kucaklamayı ihmal etmedi. Evine yeterince yakın olan Opera binasına yürüyerek ulaştı. Kar en güzel doğa manzaralarıyla Paris'in ışıltılı sokaklarında göz doyururken Valaraine Opera binasının büyük kapılarından geçerek içeri girdi.

Les anneaux de cuivre et d'argent
reluisaient sur les peaux bistrées;
d'orange ou de rouge zébrées
les étoffes flottaient au vent.
La danse au chant se mariait,
la danse au chant se mariait;
d'abord indécise et timide,
plus vive ensuite et plus rapide...
cela montait, montait, montait, montait!
Tra la la la
tra la la la
tra la la la
tra la la la la la la la.

Kulaklarını dolduran ses irkilmesine yol açtı. Sonra iç geçirdi. Birçok gün olduğu gibi Nicci yine ölesiye çalışıyordu. Herkes hırslı olabilir bu normaldir fakat bu kızdaki hırs değildi. Asla bitmek tükenmek bilmeyen enerjisi varmış gibiydi. Valaraine'nin şu ana kadar duyduğu en güçlü sesin sahibiydi. Mükemmel sesiyle insanları büyülerdi. O şarkı söylerken izleyicilerin kulakları kaşmir yastıklarla okşanırdı adeta. Narin bedeniyle yaptığı her hareketi yakıştırmasını bilirdi. Arwen düşünceleriyle gülümserken Nicci'nin sesi kesildi. Çıplak ayakların aceleci adımları duyuldu bir süre hemen sonra Nefes nefese Başrol oyuncusu “Ophelia, ne işin var burada?” diyerek şaşkınlıkla baktı.

Valaraine gülümsedi.''Prova yapayım demiştim ama yalnız kalmak istersen anlarım.'' bunu söylerken pek ciddi olmadığı belliydi çünkü sahneye Prova için konmuş piyanoya ilerledi. Arkasına küçük bir bakış attı. ''Piyanist başparmağını kırmış. Beni aldılar yerine'' kısa açıklamasının yeterli geldiğini anlamıştı.

Müzik emek ister; çocuk yapmak ve ona bakmak gibidir müzik bir bakıma. Başladıktan sonra ilgilenmezseniz ona kendinizi adamazsanız çığırından çıkar, baş edemeyeceğiniz bir hal alır, küser size. Canlanmazsa hayaller, gözler kapatıldığında görülmezse düşler, notalar en yakın arkadaşlar haline dönüşmemişse ne yazık ki ilerlemek de imkânsızlaşır müzikte. Notalar birleşip kanatlarınız olmalı sizi başka dünyalara uçurmalı. Evrenseldir müzik ister Türk olun ister İngiliz hiç fark etmez onun kendine özgü dili vardır. Müzik kulağınız yoksa anlayamazsınız ne kadar çalışsanız da. Diğer dillerden ayırır bu yönü eşsizleştirir onu. Bazılarımıza hiçbir bir şey ifade etmesede ilgilenen için tutkudur. Sabırlı olmayan bir arpa boyu yol alamaz.

Valaraine hülyalı hareketlerle piyanonun başına oturdu. Tuşlarında, parmakları aşina bir arkadaşı selamlarmışçasına nazik hareketlerle gezindi kısa bir süre. Gözlerini yumdu. Rastgele bir notaya bastığında salonu canlandıran ses içinin de kıpırdanmasına yol açmıştı. İç geçirdi. Simsiyah kuyruklu piyano parlak yüzeyiyle, salondaki tarih kokusuyla tezatlık oluşturuyor bu onu daha da dikkat çekici yapıyordu. Hazır olup olmadığını anlamak için Nicci'ye baktı. Zarif bedenini piyanoya yaslamış elindeki kağıtlara göz gezdiriyordu. Dakota, yüzünü incelemeye başladı. Mavi gözleri sarı saçlarının altında yüzüne derinlik katıyordu. Uzun boyuyla tam bir Slavdı.

Valaraine'nin ailesinin durumları çok iyi değildi ama çok sevgi dolu bir ailelerdi. Mr. Qernéé yağmurlu gecelerde küçük kızını dizine oturtur sıcak çikolata eşliğinde masallar anlatırdı. Okula yatılı gideceğini öğrendiğinde zavallı adam ağlamıştı. Şimdi ise onu sık sık ziyaret ediyorlardı.


Giriş notalarını ağır ağır bastı. Önce geç kalacak sandığı Nicci'nin sesi sırası geldiğinde salonu doldurdu. Arwen'in içine umut tohumları serpildi sanki. Çaldı, çaldı, çaldı. Sahneye konduğu günü hayal etti. En güzel büyü buydu işte; Seyircilerin alkışlaması. Kim olursanız olun alkış sesi sizi mutlu eder istisnası yoktur. Sen taktir gördün aferin demenin farklı bir yoludur. Ayakta elleri sızlamaya başlayana kadar yüzlerinde kocaman bir sırıtmayla el çırpan insanlar tek bir şeyi çağrıştırır, Başarı...

Nicci'nin esrarengiz sesi Carmen'i canlandırdı. İki kişi olmalarına rağmen bir orkestradan çıkabilecek ses çıkarıyorlardı. Opera binasının duvarları sesi yansıtıyor bu ikili seslerini daha iyi duydukça gururlanıp daha bir coşkuyla çalıyorlardı. Mutluluk buydu işte uğruna çalışılabilecek bir şeyin olması. Ophelia gülümsedi huzurlu bir gülümseme...


avec un éclat métallique,
et sur cette étrange musique
les zingarellas se levaient.
Tambours de basque allaient leur train,
et les guitares forcenées
grinçaient sous des mains obstinées,
même chanson, même refrain,
même chanson, même refrain.
Tra la la la
tra la la la
tra la la la
tra la la la la la la la.
Sur ce refrain les Bohémiennes dansent.


Parmaklar notalarda hayat buldukça, aryalar tavana çarpıp yankılandıkça, Carmen yeni seslerle canlandıkça salonda sıcak bir hava hakim oldu. Çok yakın olmayan bu iki arkadaşın tek ortak noktası müzikti ama bu öyle bir enerjiydi ki birlikteliklerinden doğan; hisseden herkesi içine çekebilecek gücüyle elle tutulacak somutluktaydı nerdeyse. Arwen Nicci’ye baktı. Sesi hem piyanoyla beraber hem ayrı duyuluyor, narin vücudu salındıkça hoş bir parfüm kokusu yayılıyordu. Mavi alev alev gözlerinde acının yansıması vardı. Dudaklarındaki gülümseme gözlerine taşınamayacak kadar sahteydi. Bu ipek sesli kadın sorunlarını belli etmemeye and içmişti. Soğuk duruşunun altında yatan yalnızca güçsüzlüktü ve kusursuz yalanlar. Kendine güçlüyüm şiirleri düzmüş inanmak için kendi sesi dışındaki tüm seslere kulak tıkamıştı. İnsanların zayıflıklarını görmesinden nefret edeceği belliydi. Kimse görmesin diye kalbinin derinliklerinde kabuk bağlayan yaralarının üzerini örtmüş etrafına duvarlar örmüştü. Valaraine bir bakışla insanların tüm psikolojisini çözebilirdi. Nicci’yi düşünürken kendi kişiliğiyle burun buruna geldi. Hayatı boyunca herkese yalan söylemişti saçma sapan nedenlerle gereksiz yere ve sürekli. Artık bu kötü alışkanlığını bıraksa da dudakları yalana aşinaydı, sesi titremez ya da bakışlarını kaçırmazdı doğruları saptırırken. Soğukkanlılıkla her türlü yalanı söyleyebilir ve buna herkesi inandırabilirdi. Masum yüzüyle insanlara güven veren bir havası vardı. Yalancı olabilirdi evet ama asla ihanet etmezdi sırlara. Ağzı, kulaklarının duyduklarını mühürler kendisiyle bile konuşmasına engel olurdu. Bu yüzden iyi bir dert dinleyici oldu fakat iyi bir dost olamadı kimseye. Şimdilerde dilini yalandan arındırdıkça çevresi genişleyip onu sevenler artmıştı.

Valaraine'nin anneannesi çok güzel bir kadındı. Kızıl saçları çağlayanlar gibi omuzlarına dökülürken her zaman dik sırtıyla özgüven timsali idi. Mavi gözlerine bakınca engin denizlerde doyasıya yüzüyormuşçasına özgürlüğü hissederdiniz iliklerinizde. Valaraine'e piyano çalmayı o öğretmişti. Mükemmel bir müzik kulağı olduğuna inandığı için torununun üzerinde yıllarca uğraşmıştı. Ödülü ise mükemmeldi, bir hafta önce ölmeden Carmenin piyanisti torunundan eseri ilk dinleme şerefine nazır olmuştu. Gözlerini hayata yummadan önce kulakları cennete gitmişti Carmen'le...
Dışarıdaki kar tipiye dönerken sert rüzgar insanların yüzünü bıçak gibi kesiyordu. Kol kola girmiş sevgililerin sıcaklığı dışında havayı ısıtan tek şey Opera binasından yükselen seslerdi. Eserin son nakaratı da Nicci’nin dudaklarında solunca Ophelia kıkırdadı.
''Harikaydık, mükemmel oldu, herkes bayılacak, harikaydın!''
Küçücük boyuyla sahnede koşuştururken çok tatlı görünüyordu. Ufak fiziğiyle ilk bakışta insanın kucağına oturtup sevesi geliyordu. Turuncuya yakın kırmızı saçları beyaz teninin üzerinde onu tamamlıyor kahverengi sıradan gözlerine de anlam katıyordu. Birden durdu gözlerinde bir pırıltı belirmişti.
''Sıcak çikolata getirmiştim. İçeriz değil mi? Evet evet içeriz''
Valaraine'e göre herkes sıcak çikolata severdi. Daha istisnasıyla karşılaşmamıştı. Çantasına koştu içinden kocaman bir termos çıkardı. İçine doğmuştu adeta burada yalnız olmayacağı iki de bardak çıkınca arkadan Nicci şaşırdı. Önce yalnızca gülümseme çizgisi olan tebessüm yüzünde yayıldıkça büyüdü sırıtma halini aldı. Bardakları piyanonun üstüne koyup içlerini sıcak çikolatayla doldurdu. Nicci'ye bir bardak uzattı. Çikolata kokusu müziğin tutkusuyla buluştu…