Sanatçı Alımları

Bir hikâye anlatacağım size. Açın gözlerinizi kocaman. Sanmayın hurafedir, uydurmadır! Kahramanları hala yarasını, bir savaş esirinin memleket kokusu gibi yüreğinde taşır…

Henüz sisli düşmanlıkların olmadığı, insan yüreklerinin bebek ruhları kadar temiz, iyiliklerin umman kadar olduğu zamanın birinde üzerinde hiç güneş batmayan bir ülke varmış. Ülkenin en uç köşesinde bir oğlan yaşarmış. Sanmayın övüp insan dışı özelliklerinin anlatacağım. Sanmayın ki cennet rüzgârları kadar serin diyeceğim nefesine. Hiç sanmayın diyeceğimi gözleri Zühre’yi kıskandırırdı diye. . Ve hatta demeyeceğim kokusunun bahar kadar ferah, teninin güneş gibi parlak, boyunun servi gibi uzun olduğunu. Çünkü sadece biriydi o da kimilerine göre, içindeki kanla dolu boşluğu bilmeyenlere göre…

Yıldızların güneşi kıskandıracak güzellikte aydınlattığı dünyaya geldi oğlan. Sıcak bir malikânenin taş duvarlarında patlıyordu o gece annesinin ağrılı çığlıkları. Bir müddet sonra babanın korkulu kalp atışları minik oğlunun hıçkırıklarıyla karıştı. Tüm vücudu terden sırılsıklam olan baba, bir an olsun derin nefes alabilmek için pencereden uzattı uzun, çenesi çukurlu, tıraşlı yüzünü. Tam o sırada bir yıldız kaydı başının üstünden, arkasında buz mavisi basamaklı bir iz bırakarak. Çok değil biraz yol aldıktan sonra diğer yıldızların parlattığı cilalı geçitten geçerek, kan izlerini peşinden sürükleyen başka bir yıldızla çarpıştı. Her insan yeni parlayacak bir yıldızdı. Ve iki insanın kesişen yolları büyük bir patlamayla, tam oraya, yeryüzüne koca bir delik açtı. Diğer yıldızın kan izlerine devirdi gözlerini baba, komşu ülkeye giden bir yol çizdi çevirdiği açı. Elbette ki diğer yıldız da bir hayatı simgeliyordu. Fakat bu yeni yeşermiş hayat değil, doğan bir sarmaşığa toprak olmuş hayata aitti. Bir annenin bebeğinin kokusunu alamadan kendini feda etmiş olması, içinde tuttuğu ve daha yıllar boyu alacağı milyonlarca nefesin hikâyesini anlatıyordu sürüklediği izleri. Adına yakışır güzellikte bir kız dünyaya geldi komşu ülkede. Annesinin kanları içinde bembeyaz pamuktan bebeğini gören babası “Rosalinda” dedi ona. Teodor’un içini savaş yerine çevirip, her hücresini, beynini, kalbini, benliğini kan revan içinde bırakacak olan yasak aşkı Rosalinda… Kimse bilmiyordu çarpışan yüreklerin kıvılcımları elbet bir yerlerde bir şeyler yakacağını ve kim bilebilirdi ki ruhlara kazınmış yazgıları hiçbir kuvvet silemez.

Gel zaman git zaman, o eski günlerin temizliği kalmadı insanlarda. Rosalinda annesinin toprağında bir sarmaşık gibi dimdik büyüdü. Teninin saflığının hiçbir zaman değişmemesiyle birlikte uzun siyah saçları çöktü peykan bakışlarının üzerine. Masmavi gözlerini yaşlı zaman demetleri hiç puslandıramadı. İçindeki okyanusları Teodor’la karşılaşacağı gün için biriktirdi. Uzun ince bedenini her gün ülke sınırına sürüklemekten bıkmadı usanmadı. Teodor ise ülkesinin topraklarında çıkan iç karışıklıkları bastırmada kullanılan bir asker, daha doğrusu bir piyon oldu. Her gece ayakta durmaktan nasır tutmuş ayaklarını ülke sınırına itiyor, Rosalinda’nın kokusunu duymadan yatağında rahat uyuyamıyordu.

Bir gece Rosalinda, yine tüm gecelerde olduğu gibi sınıra gitmek için yatağından kalktı. Pembe, terli ayakları her adımında cilalı tahta yerlerde minik izler bırakıyordu. Aynanın karşısına geçti ve saçlarına birkaç fırça darbesi yaptıktan sonra yola koyuldu. Aynı yolundan içinden şarkılar mırıldanarak ıslıklar çalarak geçiyordu. Adımları adeta sekiyordu. Sınıra vardığında içindeki o heyecan endişeye dönüşmüştü. Çünkü geç kaldığı halde Teodor hala ortalarda gözükmüyordu. İçindeki korkuları susturmaya çalışarak beklemeye başladı. Yelkovanla akrep birbirlerini kovalıyorlardı ama ne gelen vardı ne de giden. Rosalinda en sonunda gözyaşlarıyla sınıra çekilmiş olan telin altındaki toprağı tırnaklarıyla kazmaya başladı. Yıllardır içinde biriktirdiği yaşları şimdi bir çağlayan olmuştu. Her parmaklarına çarpan kayada canı biraz daha fazla yanıyor elleri kanamaktan gelincik çiçeklerine dönüyordu. Bekleyemiyordu altından geçeceği kadar büyük bir delik açmak için kaybedilecek olan zamanı. Bu yüzden biraz kazdıktan sonra oluşan hafif çukurdan kendini itmeye başladı. Siyah üzerine küçük kırmızı çiçekli kumaştan yapılmış entarisi param parça olmuş vücudu çizikler içindeydi. Sınırı aşıp ormanı geçtiğinde gördükleri karşısında donup kalmıştı. Her yerde bir şeyler yanıyor, insanlar bir yerlere kaçışıyorlardı. Hiç düşünmeden atladı kalabalığın arasına şu anda düşündüğü tek şey Teodor’u bulmaktı. O da insanların hiçbir yarar getirmeyen hareketlerini tekrarlamaya başladı. Bir sağa bir sola koşuyordu. Bu böyle uzun bi’ süre devam ettikten sonra kolundan biri onu sertçe tutup atının arkasına kaldırdı. Savaş esiri olarak alındığını düşünerek içindeki engin okyanusları kusmaya başladı. Çok değil at üstünde biraz seyrettikten sonra demir zırhlı süvari Rosalinda’yla birlikte indi. Büyük tahta kapıları iki eliyle ittirerek içeri girdiler. Süvari kapıları kapattı ve demir başlığını çıkardı. Yüzü yara bere içinde kalmış Teodor var gücüyle koşmaya başladı içeri doğru bir eliyle Rosalindayı sürükleyerek. Salona girdiler. Teodor sinirden kıpkırmızı olmuş yüzündeki, kaşlarını çatarak bağırmaya başladı:

— Burada ne işin var?
— Sen gelmeyince…
— Sana ne olursa olsun o sınırı geçmemen gerektiğini söylememiş miydim ben!
— Ama seni merak ettim.
— Şu üstünün başının haline bak. Çizik içinde kalmışsın.

Teodor, Rosalinda’nın çiziklerini sildi eliyle. Ona ilk defa dokunduğu bu gün, kaderlerinin kesiştiği gün gibi kanlı olmuştu. Sustular…

Ahir zamanların bilinmezliğinde alındı, kalbe akıtılmış derin okyanusun ta dibinden tutup çekilmiş berceste bir sevdanın ilk soluğu. Teodor’un kordan bedeni, Rosalinda’ nın her saçlarını savuruşunda körükleniyor, külleri etrafa dağılıyor, çıkan kıvılcımlardan ikisinin de yürekleri alevleniyordu. Her nefesinde Rosalinda’nın kokusunu içine çekiyor, yutkunamıyordu. Sersemlemiş böceklere, hatta görmeyen sineklere ev sahibi olan salon avizesinin sarı ışığı üstlerine çarparak kırılıyor, dağılıyordu evin her bir köşesine. Onlar duruyordu peki ya ruhlarını içine hapsetmiş dürtüleri… Onlar sıcak valslarını yapıyorlardı, verniği kalkmış, gıcırdayan parkeler üzerinde. Birbiri ardına gelen tüm adımlar, kahkahalarla çıkan seslerin, tutuklu bir hayaletin çığlıkları gibi kulaklarda yankılanmasıyla son buluyordu. Onlar ise içlerinde olan kavgaları dışa vurmamak için görünmez bir çaba içine girmişler, etraflarını saran ışığın altında öylece birbirlerine bakmakla yetiniyorlardı. Ruhlarının iç gıcıklayıcı hallerini birbirlerine söylemekten bile acizdiler işte. Ama ufuk çizgisinde unutulmuş, kimsesiz duygularına yenik düştüler. Teodor birkaç dakikadır almayı bile unuttuğu nefesini topladı ciğerlerine. Hiç düşünmedi. Düşünürse yapamazdı. Rosalinda’yı var gücüyle kendine çekti.

“Aklımın ucundan bile geçmeyecek sertlikte çekti beni kendine. Güneş demetleri kadar beyaz ve masum yüzüne daha yakındım artık. Sevgiye kısır evin tahtaları, ısmarlama aşklarımdan sıyrılarak, tutkuyla yanıp Grejuva ateşine dönüştüler. Onun her dokunuşunda bağırıştı tüm hücrelerim, dalga dalga ürpertiler yayıldı vücudumun en ücra köşelerine kadar. Elini indirdi sırtımdan ve cam kesiği gibi derin bir yarık açtı. Tüm kötü anılarım, korkularım dağıldı yarıktan evin dört bir yanına. Kötü kokulu siyah isi andırırcasına sindi duvarlara. Tıpkı anne kucağı gibi sevgi bulutları taşıyordu içinde. Yağmurlarıyla sırılsıklam etmek için ne hevesli... Gözleri cehennem gibiydi. Bu haliyle kendine zarar vermesinden korkuyordum. Ben mi? Ben doğuştan cehennemliktim zaten. Ha şimdi düşmüşüm ateşe, ha ölünce... İttirdi sırtımı yasladı kapıya. O sert odunsu şey, ilk defa bu kadar yumuşak ve ilk defa bu kadar fazla canlı idi. İpeksi dokunuşları kanıma karışan alkol gibi bedenimi esir alıyordu. Ona olan aşkım ve
esaretim, beni hiçbir zaman bir sonuca varamadığım düşüncelerin puslu zindanlarına hapsediyordu. Sonra kucağına aldı beni. O kadar dikkat ediyordu ki canımı yakmamaya, koşarak gittiği yolda karıncaları ezmemeye çalışmak gibi bir şeydi yapmaya çalıştığı. Kollarında kuş gibiydim. Uçuyordum, rahattım ve inmek istemiyordum. Vücudum alevler içinde yanmaya bırakılmış bir günahkâr gibiydi. Şikâyetçi değildim. Hatta cennet tarlalarında ciğerlerine anne kokusu çekmek gibiydi onun ateşinde yanmak. Yukarı çıktığımızda usulca bıraktı beni yatağa.”

“ Birden kendime çektim onu. Neden ya da daha önemlisi nasıl yaptım bunu bilmiyordum. Tek bildiğim ve düşündüğüm bedenim bir yağmur damlası gibi toprak tarafından emilmeden, ruhum alıp başını terk-i diyar etmeden, karşımda duran, her baktığımda beni tanrıya inandıran bu kadına sıkıca sarılabilmekti. Lakin ne mümkündü kokusu kanıma karıştığında ölmemek. Son duam olan kadın… Ne mümkündü ki ona sadece sarılmakla yetinebilmek. Yukarı katta bir oda olmalıydı. Onu bana katacak, bizi öldürecek bir oda. Düşündüğüm gibi de buldum orayı. Fazla güneşliydi. Işık demetlerinden bile kıskanmak onu… Esaret böyle bir şeydi…”

Perdeleri kapattı prens. Küçük prenses korkardı karanlıktan. Utanırdı söyleyemezdi. Utandı, söyleyemedi... Prens, aldı prensesini kollarına. Işığına sarıldı prenses. Onun vücudundaki alevle buldu o gece yolunu.

Rosalinda, Gelecek’inin kalbinde çarpan huzurun ritmini dinleyerek uyudu. Teodor’un ateşten gözleri, gündüze neşe verip, gecenin çiğlerini kuruttu sabah. Aynı Rosalinda’nın ağlayan yüreğindeki yaşlarda olduğu gibi... En huzurlu uykularıydı ikisininde, ta ki tahta kapı büyük bir gürültüyle açılana kadar. Üç eli silahlı piyade geldi. Ülke çoktan düşmüştü düşman piyadeleri oldukları üstülerinden belliydi. Hepsi birden silahlarını ikisinin üzerine doğrulttular ve nişan aldılar. Teodor son bir öpücük kondurdu Rosalinda’nın yanağına sonra tek eliyle onun gözlerini kapadı. Üç el silah sesi yankılandı malikâneden. Sormadan sorgulanmadan kıyıldı canlarına. Evet onlar huzurun kucağında öldüler ve daimi kaldı sevgileri ama hiçbir zaman dinmeyecek, kulaklarda yankılanan masumiyetin can çekişme sesleri…

Ve şimdi siz beni dinleyenler soracaksınız ki savaş ne oldu, bitti mi? Savaş bitti. Bu iki aşığın anma mezarı onların kaderini kesiştiren iki yıldızın açtığı çukura dikildi. Kalplerdeki burkulmayla birlikte kulaklarda şu nağmeler inledi:


yo bebo y bebo y bebo para olvidarte
yo duermo y duermo y duermo para no pensar
maldito mundo
vivir para pagar por el pecado de amarte
maldita tu
sueltame

te digo que vida no tengo y es por tu culpa
las noches igual que los días
de soledad
oh dio mio
ayúdame para matar este amor
que está en mi corazón
bendito dio sálvame

solo caminando en el camino de este mundo
y no tengo más fuerza para luchar
pensaba que amarte fue el remedio del dolor
pero el dolor se hizo grande más y más
te dejo para siempre vida mia no te olvides
que soy hombre que existe para ti
y el cante de mi vida te regalo para siempre
hasta que llegue el día del morir

Türkçesi;

Seni unutabilmek için,
İçiyorum, içiyorum, yine içiyorum.
Düşünmemek için,
Uyuyorum, uyuyorum, yine uyuyorum.
Kahrolası dünya,
Seni sevmenin günahını ödüyorum.


Seni sonsuza kadar terk ediyorum, aşkım,
Ama yalnız senin için var olduğumu bil.
Ve hayatımın şarkısını sana armağan ediyorum.
Sonsuza kadar, Ölene kadar.