Beklenmeyenler.

Gecenin bir yarısıydı. Saati unutmuş bir genç kan ter içerisinde Roma sokaklarında yürüyordu. Kimsenin ondan haberi yoktu. Kardeşi ortalarda yoktu. Annesi ölmüştü ve babasındansa nefret ediyor, onu öldürmek için hayatından vazgeçiyordu. Elinde asası üstü başı yırtık bir biçimde bir kokuyu takip ediyordu, belki de şu an ihtiyacı olan tek kokuyu... Vücudu yara içerisindeydi. Kanları vücudundan akarken hiçbirşey olmamışçasına yürüyordu amaçsız. Sonunda bir otelin önünde durdu. İsteseydi kızın yanına çıkabilirdi. Buna gücü yoktu ama yapacaktı, son bir gayretle kadının penceresine tırmandı olanca hızıyla. Aklında binlerce şey vardı, acılar üzüntüler. Kızın bağırışıyla tereddüt edip geri adım atmak üzereydi ki boynuna atlayan kızın sıcaklığı herşeyi unutturmaya yetnmişti. Sorular soruyordu genç kız, yapmamalıydı... Şu an istediği sadece unutmaktı, unutmak ve onun olmak. Bir anda hissettiğiyle kaçmak istedi kızdan evet yaraları vardı ve kadının kalp atışını duyuyordu kadının, nefesini, yaşamına dair ne varsa elindeydi şu an, bitirebilirdi... Kendini geri çekecek oldu, sonra vazgeçti. Şu an bir canavar değildi, olamazdı. Yüzünde dolaşan eli nazikçe tutup öptü ve parmağını kızın dudaklarına koydu susması için yalvarırcasına, hemen ardındansa olabildiğince nazik bir hareketle kadının belinden tutup kendisiyle beraber yatağa yatırdı hafifçe... Üç parmağını kızın alnına koyup yavaşça indirirken kızın şaşkın gözlerine bakıp sakince fısıldadı, "Huzur sözlerini son gücüyle söylemişçesine kapanmıştı gözleri. Güçlü olan yarı vampir, bayılmıştı...

Genç cadının kokusu yeterince güzelken bir de Uriel'in diğer insanlardan fazla olan koku duyuları eklenince gerçekten muhteşem olmuştu. Yine de bir terslik vardı. Genç yaratığın yaraları vardı ve kana ihtiyaç duyuyordu. Kadının kalp atışlarını duyabiliyordu ve bu tehlikeliydi aslında, fakat o an birşey fark etti. Nabzı düzensizleşmişti, bu endişelendiğini yada heyecanlandığını gösteriyordu yada belki korkuyordu karşısındakinden. Hayır bunu istemezdi bölünmüş bir kişiliği olsa da bunu asla isteyemezdi. Özeldi genç cadı onun için kırılgandı, saf, temiz... Kendini kötü sansada o henüz masumdu. Gerçek kötülükle tanışmamıştı daha. Kanla, ölümle hiçbirini tanımıyordu daha, tanımamalıydı da, Freja masumdu onun için ve öyle kalmalıydı her daim. Lanet olasıca doğasını biliyordu genç cadı ve diğerlerinin aksine bundan korkmuyor, kahrolasıca bir yaratık olduğunu bile bile sevmeyi sürdürüyordu. Eşsizdi Freja, ismi gibi kendisi de mitolojik bir varlıktı adeta, bir tanrıça... Bu yüzden onun varlığıyla ehlileşiyordu vahşi olan, tıpkı şimdi olduğu gibi bir insan oluyordu, savaşırken acımasız, gözü pek ve güçlü olduğu kadar, zayıftı tanrıçasının huzurunda. İnce ruhlu, zayıf ve hatta aşık...

Kızın dudaklarından çıkan sözlerle şaşırmıştı, rüyamı görmüştü yoksa sevdiğinden duymuş muydu o sözcükleri? Herşeye rağmen daha fazla mı yanında olmak istiyordu yani? Kalbini bilmek mi istiyordu? Hissettiklerini hissetmek? Mümkün müydü? Bunca yıl boyunca o çok sevdiği kız kardeşiyle bile paylaşmamıştı hislerini. Aslında şimdiye dek yalnızca ona hep yardım eden tek kişiye açmıştı. Ursula'ya söylerdi yalnızca gerçekten ne hissettiğini dile getirebildiği tek kişi oydu. Birde bilen biri vardı ki yeri asla dolduralamazdı belki de. Üvey ablası Ophélia hep bilirdi kardeşini garip şekilde. Tanırdı kardeşini ve hep korurdu Uriel'i çocukluğundan beri. Yine de anlatabilir miydi Freja'ya da? Yapabilir miydi? Yıkabilir miydi duvarlarını? En azından bir yerden başlamalıydı. Bir eliyle cadının saçlarını okşarken diğer eliyle kızın elini kavramıştı. Dudaklarından dökülen sözlere kendi bile inanmıyordu evet ama söylemişti...

"Korkuyorum"

Hissettiği dudakların yumuşaklığı emin olmasını sağlamıştı genç yaratığın. Ona güvenmeliydi... Anlatamasa da gösterebilirdi neler hissettiğini. Düşüncelere dalmış öylece bakıyordu uzaklara. O bir yaratıktı, vahşi, acımasız, öldürerek yaşayan bir yaratıktı. 23 senedir öyle yaşamıştı ölüme tutunmuştu o, ölü yanına. Ursula'nın ölümünün intikamını, en nefret ettiği adam olan babasına yardım ederek almıştı. Babası bilmese de, baba oğul öldürmüşlerdi tüm kurtadamları tek tek. Katletmişlerdi hepsini ve sonra Uriel tek tek kanları içmişti hepsinin teker teker. Ursula'nın akan her damla kanına karşılık bir deniz yaratmıştı onların kanından ve o kanlardan farkında olmadan Ursula'nın olmasını istemediği adam olarak doğmuştu saf, katıksız, acımasız bir yaratıktı artık o. Gecenin efendisinin çocuğuydu ve öyle davranıyordu herkese karşı, ölüm saçan gözü kara bir yaratık. Merhametsizce, zevk için öldüren, öldürdükçe güçlenen bir hilkat garibesi. 23 sene olmuştu bu böyle devam edip gideli henüz VI. sınıftaydı, Ursula hem hocası hem de hayatta herşeyini anlatabildiği tek varlıktı. 23 sene önce kopardılar Uriel'den en değerlilerinden birini, oda ölüme ölümle karşılık verme yolunu seçmişti. Belki de milyonları öldürmüştü kederiyle ırkının ne olduğunu ayırmadan ve sonra iki şey aynı anda olmuştu. Hem Ursula geri dönmüş hem de Freja'yı bulmuştu. Eşşiz olanı...

Peki nasıl olacaktı şimdi? Anlatamazdı ki başka birine. Sözcüklere nasıl dökecekti? Ne diyecekti ki hem? Milyonları öldürdüm ben, şimdiyse korkuyorum kaybetmekten seni. Seviyorum, hatta sanırım aşık oluyorum. böyle mi diyecekti? Diyemezdi... Sonra birden aklına geldi o söylemese de hala söyleyecek biri vardı. Evet o yapabilirdi belki de, ablası yapabilirdi... Ophélia onu anlama konusunda her zaman yetenekli olmuştu. Anlardı yine ve yardım ederdi hatta belki, anlatırdı Freja'ya olanları, hissettiklerini, hissettirdiklerini... Evet ancak o yapabilirdi kızın istediğini birtek o verebilirdi.

Bedeni hala genç olan hızla ayağa kalktı, -belki bir insan için fazla hızlı- ama bunu umursamıyordu. İçine garip bir mutluluk dolmuştu ve nedenini anlayamasa da bozmak istemiyordu, yatağın ucuna diz çöküp hafifçe fısıldadı "Giyinsen iyi olur birtanem, seni önemli biriyle tanıştıracağım" sözlerinin sonunda kızın dudaklarına masum bir öpücük kondurmuş sonrasındaysa birşeyler beklercesine ayağa kalkıp kızı seyretmeye koyulmuştu...